لب رود پای یک بید کهن داشتم ازایثار ازصداقت،ازعشق
می نوشتم شعری "که چه زیباست که انسان باشیم،درد یکدیگر بدانیم وبه یاری ضعیفان برویم"
وازاین گونه سخن های لطیف.
مرد کوری آمد با عصایی در دست از کنارم ردشد
دوقدم بالاتر ناگه افتاد به آب جایتان خالی بود
بی عصا،بی عینک مرد بیچاره به فریاد بلند داد می زد که کمک
من هنوزاول شعرم بودم ونخواستم
که چنان سوژه انسانی را
نیمه کاره،ناقص من رهایش سازم
می نوشتم که " که چه زیباست که انسان باشیم،درد یکدیگر بدانیم وبه یاری ضعیفان برویم"
مرز پایانی شعرم بودم
"که طرف جان می داد"