ساقی
نذر کردم گر ازین غم بدر آیم روزی تا در میکده شادان و غزل خوان برومساقی
نذر کردم گر ازین غم بدر آیم روزی تا در میکده شادان و غزل خوان بروم
کجایند مردان بی ادعا
دلم گرفته شهیدان مرا ،مرا ببرید
مرا زغربت این خاک تا خدا ببرید
مرا که خسته ترینم کسی نمی خواهد
کرم نموده دلم را مگرشما ببرید
سبزترین فصل سال
زجاده های خطربوی یال می آید
کسی ازآنسوی مرزمحال می آید
صدای کیست؟خدایا درست می شنوم ؟
دوباره بوی صدای بلال می آید
زبس فرشته به تشییع لاله آمد ورفت
صدای مبهم برخورد بال می آید
مپرس ازدل خود لاله ها چرارفتند
که بوی کافری ازاین سوال می آید
بیاوراست بگوچیست مذهبت ای عشق
که خون لاله به چشمت حلال می آید
به لحظه لحظه ی این روزهای سرخ قسم
که بوی سبزترین فصل سال می آید
آخرین جرعه این جام
همه می پرسند:
چیست درزمزمه مبهم آب؟
چیست درهمهمه دل کش برگ؟
چیست دربازی آن ابر سفید،
روی این آبی آرام بلند،
که تورا می برداین گونه به ژرفای خیال؟
چیست درخلوت خاموش کبوترها؟
چیست درکوشش بی حاصل موج؟
چیست درخنده ی جام؟
که توچندین ساعت
مات ومبهوت به آن می نگری؟
نه به ابر،
نه به آب،
نه به برگ،
نه به این آبی آرام بلند،
نه به این آتش سوزنده که لغزیده به جام،
نه به این خلوت خاموش کبوترها؛
من به این جمله نمی اندیشم!
من مناجات درختان راهنگام سحر،
رقص عطرگل یخ را باباد ،
نفس پاک شقایق رادر سینه کوه،
صحبت چلچله ها رابا صبح،
نبض پاینده هستی رادرگندم زار،
گردش رنگ وطراوت رادرگونه گل،
همه رامی شنوم،می بینم!
من به این جمله می اندیشم!
به تومی اندیشم!
ای سراپا همه خوبی،
تک وتنها به تو می اندیشم!
همه وقت،
همه جا،
من به هرحال که باشم به تو می اندیشم!
توبدان این را
تنها توبدان
توبیا،
توبمان بامن تنها توبمان
جای مهتاب به تاریکی شب ها توبتاب!
من فدای تو،به جای همه گل هاتوبخند!
اینک این من که به پای تودرافتادم باز
ریسمانی کن ازآن موی دراز
توبگیر!
توببند!
توبخواه!
پاسخ چلچله هاراتوبگو
قصه ی ابرهوارا توبخوان!
توبمان بامن،تنها توبمان!
دردل سا غر هستی تو بجوش!
من،همین یک نفس ازجرعه جانم باقی ست،
آخرین جرعه این جام تهی راتو بنوش!
فریدون مشیری
سلام بربهار
وبرآنان که در پنهان خود
نیلوفری برای شکفتن دارند
وزمزمه ای برای سرودن
ونیازی برای راز گفتن
ونیک می دانند بهار آمدنی است،حتی اگردرتنهایی یک پاییزافسرده
ناامید ازیافتن استدلالی برای آمدنش به بن بست رسیده باشیم،
اوبدون دعوت می آید،
تابهاربودنش راثابت کند که ازبهارجزمهربانی بادشت
انتظاری نیست.
که بهاربرای باریدن در دشت،هیچ تصمیمی برای گزینش میان گل وخارندارد
باور کنیم بهارمی آید
تا نیلوفرهای نشکفته رانوازش کند.